Mike voer zaterdag op de sleepvlet toen hij plots een heel gek geluid van de schroef af hoorde komen. Hij heeft snel de motor stil gezet en de zv leiding gebeld voor een sleep richting ondiep water. Eenmaal daar en een verfrissende duik later haalde hij een lijn uit de schroef. Zo was het probleem opgelost. Maar nieuwsgierig als hij is ging Mike toch nog even terug om te kijken waar die lijn vandaan kwam. En ja hoor er dreef nog een stuk lijn rond. Precies op de plek waar het eerder mis was gegaan. Mike wilde herhaling voorkomen en probeerde de lijn uit het water te halen maar die zat zo vast dat dat niet ging. Ook niet met hulp van anderen en zelfs niet door er met de sleepvlet aan te slepen. Dus na een lang gevecht met het zware object moest hij toch opgeven en zo kunnen we alleen maar dromen over wat er aan die lijn zit…

Afgelopen zaterdag was er door het KNMI gewaarschuwd voor eventuele onweersbuien. Ondanks deze waarschuwing besloot de leiding dat het toch veilig genoeg was om het water op te gaan. De weerradars van verschillende meteorologische apps gaven aan dat het onweer ten noorden van ons lag en verder noordwaarts trok. Zodoende zijn we toch gaan zeilen. De temperatuur was prima, er werd zelfs nog gezwommen. Maar na enkele buien was alles nat en werd het toch wel frisjes. En door alle tropische dagen van afgelopen week waren de meesten niet meer gewend om regenkleding mee te nemen. Dus om de kou tegen te gaan besloot de leiding te trakteren op een reep chocola. Je had de gezichten moeten zien….

Zondag 31 mei 2020 konden we in een nieuwe opstelling het water op, waar dat een week eerder maar met maximaal 2 kinderen per boot mocht kon dat nu toch met 3 personen. Sebas had de indeling zo gemaakt dat de meest ervaren bij elkaar zaten en de wat minder ervaren met een leidingslid aan boord. Zo zaten Koen en Menno, twee zeer nieuwe leden, aan boord met Sven, en dat ging op zich prima. We waren naar de Spriet gesleept omdat de wind daar wat gunstiger was en de golven minder hoog toen Sven de sleep verliet met vol tuig, en dat ging niet helemaal volgens het boekje. Er zat een lijntje verkeerd en Sven wilde dat meteen opgelost hebben, maar de boot nam zelf het roer over. De vlet dacht dat het makkelijker zou gaan als hij in het riet zou parkeren dus zo gezegd zo gedaan. Maar goed, hoe kom je daar nu weg? Sebas voer gelijk met de sleepvlet naar ze toe maar uiteindelijk lukte het Sven al om weg te bomen en halve wind uit het riet te komen. Wel een komisch plaatje.

Maar dat was nog niet alles. Sebas was ondertussen weer doorgevaren om bij de anderen te kijken want het is toch best spannend met 3 per boot, zeker als er 2 vletten met alleen junioren varen. Martijn, Quinten en Miguel voeren in de 544 helemaal zonder leiding en er stond toch een forse 4 Beaufort met soms een vlaag 5 wat de jongens klaarblijkelijk niet deerde. Met strak gehesen zeilen voeren ze onbevreesd over de Spriet heen en weer. Dit gold ook voor Sofie, Iris en Mies die het zelfs voor elkaar kregen om te ankeren! Kortom het ging prima en Sebas vond het niet meer nodig om met 2 motorboten tegelijk rond te varen. Dus hij besloot met de Bandung te ankeren aan hogerwal van de Spriet. Eenmaal voor anker kwamen Mike en Marloes met de Dewi om hem op te pikken en nog wat rondes langs de vletten te gaan. Sebas grapte dat ze de Bandung straks voorbij zouden zien drijven los van het anker. En dat had hij beter niet kunnen zeggen want na een paar rondjes werd Marloes gebeld dat er een van onze bootjes rond dreef op de Spriet. Toen was het ineens niet meer zo grappig. Ze gingen er meteen naar toe, gelukkig dreef zij niet tegen andere boten aan en had Sebas om een of andere reden een stootwil aan de ankerlijn gebonden waardoor die niet kwijt was. Dus uiteindelijk kwam het allemaal weer goed. Sebas maakte het anker deze keer extra goed vast. Maar toen….. werd Sebas weer opgehaald want er lag een onbekende boot met één man aan boord lagerwal. En zonder enige twijfel besloten we de beste man te hulp te schieten. De man was met zijn Mariholm aan de grond geraakt en door de wind verder de kant in geblazen. Hij kon dus geen kant op en hij had ook maar een ielig electrisch buitenboordmotortje. Dan kwam er ook nog het probleem bij dat het voor de Dewi ook te ondiep was om dichtbij te komen waardoor er geen sleeplijn kon worden overgebracht. Gelukkig voor de beste man was er iemand met zijn ondiep stekende sloep die hem onze lijn kon brengen zodat we hem vervolgens toch vlot konden trekken. Uiteindelijk kwam aan al deze rampspoed een einde en is iedereen ongedeerd thuis gekomen. Het was ons weer een avontuurlijke dag!

De eerste zeildag
Donderdag 21 mei was het zover, eindelijk mochten de Junioren weer het water op. Dit was wel onder strikte voorwaarden, maar desalniettemin was het een feest. De Junioren waren in tweetallen verdeeld over 6 vletten wat het heel erg spannend maakte, niet alleen voor de kinderen maar ook voor de leiding en misschien zelfs wel voor de ouders. Toch hadden we er alle vertrouwen in dat het goed zou gaan. Er stond die dag een flauwe warme Ooster en het zou waarschijnlijk toch meer zwemmen dan zeilen worden. Bovendien hadden we drie sleepboten tot onze beschikking, waaronder de nieuwe sleepboot van oud leidingslid Kayran en de Bandung die een dag ervoor nog buiten gebruik was door motorproblematiek. Zo konden we altijd in de buurt blijven. Eenmaal op het water was het mega druk! Het zag zwart van de boten. Op het diepe Joppe was geen plek meer om voor anker te gaan met de sleep dus zijn we door gevaren naar het Zweiland, hier was het minder druk. Eenmaal geankerd konden de junioren rustig het zeil hijsen onder begeleiding van de leiding die langs voer of langs zwom. Daarna werd er gezeild en gezwommen tot het tijd was om terug te gaan. Al met al was het een super mooie dag!

Beperkte opkomst door corona maatregelen toch heel leerzaam.
De zondag na de eerste zeildag, 24 mei, was het weer omgeslagen er stond er eigenlijk te veel wind om met 2 junioren in een boot te gaan zeilen (5bft wzw ten west). We hadden nu juist net de smaak te pakken, het was alsof je een kind een ijsje geeft en het na één lik weer afpakt… Dus we moesten en zouden het water op gaan! Tijdens de zeil opkomst ervoor was het de leiding opgevallen dat het de junioren soms aan wat praktische kennis mankeerde, dus besloten we deze zondag te besteden aan leren wrikken en het hijsen en strijken van de zeilen. Aan het einde van de dag kon iedereen een wrik beweging uit z’n mouw schudden en een zeil aanslaan of opdoeken, het was dus best leerzaam. Alleen de spierpijn van de dagen erna zal nog even doorbijten worden.